Icefield Parkway

Vanmorgen vroeg gewekt om 6.15 uur en nee, niet door de wekker maar door een maffe troela die een kwartier in de hotelgang stond te bellen met de speaker aan. Mij is geleerd dat ik me daarover niet kwaad moet maken, maar me alleen moet verwonderen :-) Wij hadden toch al het plan vroeg op te staan dus om 7.30 uur reden we Banff al weer uit voor onze rit naar Jasper. Tot aan Lake Louise volgden we niet de Highway maar de Bow Valley Parkway (55 km) want op die weg maakten we de meeste kans om wilde dieren te spotten. Het was een ontzettend mooie weg dwars door het bos en de bergen en we reden er nagenoeg alleen, natuurlijk met de camera in de aanslag. Maar waar we ook keken: geen beren, elanden of lynxen helaas. Niet getreurd, we vervolgden onze weg op de Icefield Parkway en dit is één van de mooiste wegen ter wereld met aan weerskanten de Rocky Mountains, de vele meren en rivieren en natuurlijk de gletsjers. Er werd natuurlijk gestopt bij Bow Lake en Peyto Lake om die op de gevoelige plaat vast te leggen, die meren hebben zo'n mooie blauw groene kleur.
Halverwege de Icefield Parkway zijn we gestopt bij het Icefield Centre. Van daaruit werden we met een bus vervoerd naar een speciaal station onder aan de Columbia Icefield (gletsjer). Daar stapten we over in de mega monster truck die ons verder naar de gletsjer reed. Moet je je voorstellen hoe dat gaat met hellingen van 32%, dan zit je met samengeknepen billetjes in je bankje kunnen wij je zeggen. Aan het begin van de rit stonden nog wat kleine bomen en struiken, die bleken 500 tot 800 jaar oud te zijn. Door de erbarmelijke weersomstandigheden groeien ze heel erg langzaam. Boven aan de gletsjer gekomen stapten we uit in een schitterend mooie witte wereld. En koud dat het was!!! Het ijs is daar minimaal 30 meter dik en op sommige plaatsen zelfs 365 meter dik. Het is niet voor te stellen dat dit gebied 325 vierkante km is. Natuurlijk mochten we alleen in afgebakend gebied lopen want je moet er niet aan denken in een ijsspleet te verdwijnen. Het duurt 1,5 uur voordat de hulpdiensten dan gearriveerd zijn, maar no worries: het duurt 45 minuten voordat je het loodje hebt gelegd in die spleet. Ondanks dat er daar ieder jaar heel veel sneeuw valt trekt de gletsjer zich ieder jaar met 8 meter terug.
Na de tocht naar de gletsjer werden we afgezet bij het station voor onze Glacier Sky Walk. Een mooi aangelegd pad langs een ravijn met mooi uitzicht op watervallen, rivieren en bossen. En als hoogtepunt de brug met glazen bodem en wanden die 280 meter boven het ravijn hangt. De brug loopt in een boog en staat ongeveer 30 meter van de bergwand af en toen we op het puntje liepen bewoog hij een beetje. Dan krijg je toch wel een beetje de kriebels, hoor! Maar al met al is deze brug wel weer een technisch hoogstandje van de Canadezen. Onze laatste stop op de Icefield Parkway maakten we bij de Athabasca Falls. De brede rivier de Athabasca wordt hier in een smalle doorgang erdoorheen geperst en maakt een vrije val van 23 meter. Op zich niet zo hoog maar door de smalle doorgang enorm spectaculair en boeiend. Van alle kanten kon je de waterval bewonderen: bovenkant en zijkanten. Het uitslijten van het water gedurende duizenden jaren heeft hele mooie 'pot holes' en een schitterende canyon opgeleverd en de camera bleef dan ook maar klikken.
Morgen gaan we de omgeving van Jasper verder verkennen en staat er al een boottocht over het Maligne Lake gepland. Wordt vervolgd.
Jullie hebben trouwens ook nog steeds lekker weer zagen we!